Hier kon ik echt bijna geen touw aan vastknopen. Dit dient zich eerst aan als toneelstuk, maar wordt dan een prozatekst, waarin voortdurend andere verwanten en bedienden van de hoofdfiguur Beeklam aan het woord komen. Dat is blijkbaar een verzamelaar van beelden, ondergebracht in een onder water staande kelder van zijn huis langs de Amsterdamse grachten. Het roept inderdaad de sfeer op van desolate eenzaamheid, maar voor mij is het zodanig hermetisch dat het niet meer genietbaar is. Blijkbaar een heel vroeg werk van Fleur Jaeggy.

Op de cover van dit kleine boek is te lezen: "Zelfs in het bepaald niet weelderige oeuvre van Fleur Jaeggy is De Waterstandbeelden een bijzonder eigenaardig boek".
En daarmee is inderdaad veel gezegd. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat te maken van de lectuur van dit boek. Het kan helpen om het interview met haar te lezen op https://www.standaard.be/cnt/dmf20230127_96811206. Hoewel dat interview je ook niet heel veel wijzer maakt. Maar misschien is dat ook niet de bedoeling. Moet er niets worden duidelijk gemaakt. Moet er geen plot worden verhelderd. Moeten er geen antwoorden worden gegeven. Misschien gaat het meer om het scheppen van een bepaalde sfeer en omgeving waarbinnen enkele personages, scènes en evocaties rondzweven. Bevreemdend vond ik het wel maar dan omdat mijn brein nu eenmaal meer gericht is op begrijpen terwijl je om dit boek te kunnen waarderen de wens om te begrijpen beter even achterwege laat. ( )

This short-even-for-a-novella book came as part of my 2021 New Directions subscription, and I finally picked it up.

This story--such as it is--is very dreamy and dream-like, but it is not a story as much as short vignettes involving a several people. Conversations, descriptions, memories. IMO this needed the rest of the book to pull the story together, because I have no idea if there really is a story even here.

No my kind of thing. ( )