De titel is goed gekozen, de kaft is sterk, evenals de aanvang van het boek.
Maar dan wordt het toch al gauw te veel van hetzelfde en te oppervlakkig. Het is verteld met de toon van een echte Nederlander die ondanks dat hij nabij de grens getogen is zich een typische Hollander toont, wat vreemd is noemt deze alras raar, op het arrogante af.

Zoals gezegd, het begint magistraal maar dan komt de herhaling, het op café gaan, het op restaurant gaan, de interviews die niet doorgaan, de musea die gesloten zijn, de straat, de regen, het toeval, veel bier (elke hoofdstuk, alle soorten bier), veel friet. En de sekskelders die hij regelmatig noemt, wat zou de schrijver daarmee hebben.
Die rare figuur Hunter, die nietsdoener, die telkens opduikt, vind ik echt vreemd.

Toch toont het boek mij, op een redelijke wijze, veel herkenning van het mooie land, met zijn drie talen en de talloze levensvriendelijke gewoonten. De Belgen komen er redelijk goed vanaf, tussen de clichés door worden ze getoond zoals ze zijn, al zitten er ook wat eigenaardigheden van de schrijver zelf in, van de bewegwijzering tot kabouter Plop (geriatrische kabouter genoemd) waar hij moeite mee heeft, een vies land noemt hij het, de Belgen zijn vaak dronken op café (waar Van Eijkeren ieder hoofdstuk een aantal pintjes geniet).

Een mooi hoofdstuk is Op ’t Zuid. Het laat zien dat reeds na een aantal maanden de reiziger zich een voelt met het land waardoor hij reist. Dat de verbazing plaatst maakt voor deelname, de afstand is weg, je bent deel van het voorwerp.
Maar na pagina 229 wordt het weer saai en toont Van Eijkeren plichtmatig zijn 'eruditie', en stelt zichzelf in een rijtje grote schrijvers (ironie?).
Nutteloze feitjes zitten er veel in, de schrijver erkent het zelf, zijn weetjes van tipgevers komen niet vaak tot leven zoals het laatste hoofdstuk Brussel toont. Kortom het op de bonnefooi gaan pakt niet goed uit, het blijft flinterdun. ( )