(Review in English here.)

Een empathieloze fotograaf zit vast in een vluchtelingencentrum ergens in België. Hij verveelt zich te pletter en hoopt ooit genoeg moed te verzamelen om zich als verstekeling naar Engeland te laten verschepen in een container, zonder dat hij op die reis doodvriest of stikt. Chagrijnig becommentarieert hij het dagelijkse bijna-leven in het centrum: de folterverhalen van de andere residenten, het eindeloze wachten totdat de bureaucratie eindelijk haar “nee” in een brief schrijft, een opeenvolging van slimme plannetjes om snel aan een verblijfsvergunning te geraken.

Dit is een zwarte komedie die suddert in woede, cynisme, racisme en een totaal gebrek aan empathie. En dat alles vloeit voort uit absolute uitzichtsloosheid (en niet uit huis-tuin-en-keuken-xenofobie): schokkende oorlogstoestanden en sadistische oorlogsmisdadigers vernederen hun slachtoffers zozeer dat ze nooit nog zullen geloven dat iemand het beste men hen voor heeft -- integendeel. Een houding van basiswantrouwen voorziet de nodige bescherming, en tegelijkertijd een uitstekend excuus om geen enkele verantwoording nog te moeten aanvaarden. Mens blijven doorheen een gewelddadige ontworteling is misschien een onmogelijke opgave.

Deze korte roman kwam tot stand nadat Verhulst een paar dagen doorbracht in een Belgisch vluchtelingencentrum. Indringend, en (uiteraard) een schitterend gevoel voor woordenschat. ( )

Verhulst schrijft in een brutale, no nonsense stijl, schijnbaar balancerend op de rand van het cynisme, maar in werkelijkheid toont hij een grote betrokkenheid en verontwaardiging over de dingen die gebeuren.

Door zijn pen krijgen de Iraniers, Oestbeken, Congolezen en anderen een gezicht en krijgen wij een inzicht in hun beweegredenen en vaak zijn deze heel begrijpelijk. Het is een probleem dat in België en bij uitbreiding in Europa halfslachtig wordt aangepakt met alle menselijke drama's vandien.

Voor mij is Verhulst de opvolger van Boon (hoewel ik hier misschien niet helemaal objectief kan over oordelen) en het is grappig hoe de eerste in één kort hoofdstuk in dit boek op een zachte manier afrekent met de laatste (vadermoord?). ( )

Cette plongée dans la sordide réalité des centres d'accueil est écrite avec un cynisme et une rage communicative, qui nous embarque pleinement dans la folie administrative, le délire de la proximité contrainte. Dimitri Verhulst dresse de magnifiques portraits de personnages, avec une ironie acide, à couper au couteau. Ca cingle de toute part, comme pris au milieu d'une rafale de balles.

"L'excision des parties génitales, c'est la culture. Ne pas exciser les parties génitales, c'est la civilisation. L'homme est un mammifère friand de culture."

"Réfugié économique" est ici une insulte, car ce n'est pas un droit humain reconnu de vouloir améliorer sa qualité de vie grâce à deux tartines de pain sec par jour. La Convention de Genève en a décidé ainsi : tu peux crever de misère, mais pas sous les balles. Car crever sous les balles, c'est tout de même trop honteux pour la démocratie."

"Le capitalisme est une invention extraordinaire et n'a qu'un défaut, il faut de l'argent pour y participer." ( )

Na Terrins De bewaker las ik met Problemski Hotel weer een roman van een Belgische schrijver. Problemski Hotel wekt een vergelijkbaar ongemak op als de roman van Terrin.

Lees verder op deze pagina van mijn boekenblog. ( )

een blik achter de schermen in een asielcentrum