Louis Van Dievel

Dit boek zet je op het verkeerde been. Je denkt aanvankelijk dat het gaat over een fameuze seriemoordenaar in de buurt van Mechelen, begin jaren 1970: Staf Van Eycken, de “vampier van Muizen”. Het verhaal start wel met de arrestatie van Van Eycken en het is gelardeerd met tal van krantenartikels en zelfs een bijna volledig verslag van het proces tegen Van Eycken. Maar dat is niet de hoofdinsteek: het gaat over het milieu waarin Staf opgroeide, zijn buren in de Pruimelaarstraat. Via een caleidoscoop van stemmen brengt Van Dievel het volkse leven in het Vlaanderen van de jaren 1970 weer tot leven. Volks dus, en bijgevolg ook dikwijls grof en plat, maar nooit zo extreem als in “De helaasheid der dingen” van Dimitri Verhulst, een boek dat net in hetzelfde jaar (2006) verscheen. Rond die periode had ook een opkomend popgroepje een geweldige hit met “kvraag het aan”, dat de jeugdcultuur van diezelfde periode opriep, en je kan je dus afvragen of Vlaanderen midden jaren 2000 plots bevangen was door een golf van nostalgie.
Nu goed, Van Dievel doet dat goed, die retroblik, en hij maakt ook perfect gebruik van de dynamiek die het gebruik van vele perspectieven (zo’n 15-tal mensen spreken de lezer rechtstreeks aan) creëert. Dan gaat het in de eerste plaats om een vorm van humor en ironie die voortspruit uit de confrontatie van die verschillende stemmen, met hun eigen kijk op de zaak, hun eigen gevoeligheden, sociale afkomst, ambities in het leven, en hun eigen geheimpjes. Maar het gaat om meer, want na verloop van tijd overvalt je wel een zekere triestheid om de kleinheid en het breekbare van het menselijke bestaan: al die gefnuikte verlangens, die grootspraak die op niks blijkt te berusten, de grofheid die gepaard gaat met passie, het onbegrip en naast elkaar leven, de afgunst, de hypocrisie. In die zin drukt “De Pruimelaarstraat” misschien beter en realistischer de “helaasheid der dingen” uit dan het boek van Verhulst. Van Dievel is een verteller waar ik wel meer van lust.… (mehr)