As a university worker, worth reading, recognising, enjoying, and re-reading. ( )

La plume de David Lodge, toujours aussi fine, jongle entre humour et réalisme sociétal avec grande intelligence. On pouvait craindre un déséquilibre gênant entre les deux personnages, carpe et lapin contraints de s'apprivoiser. Mais l'auteur parvient à équilibrer leur force d'esprit respective si bien qu'ils vont tous deux apprendre l'un de l'autre et se rendre aimables. De plus, si le roman a déjà 35 ans d'âge, les questions qu'il pose sur le monde du travail, le capitalisme, l'université ou le féminisme sont toujours d'une chaude actualité. Parsemé de clins d’œil aux deux volumes précédents, cette dernière étape clôt avec entrain une trilogie délicieuse.

Sous la forme d'un haïku :

Entrons dans la danse
De la carpe et du lapin,
Jeu de société. ( )

Ella es Robyn Penrose, profesora universitaria, especialista en narrativa decimonónica relacionada con la Revolución Industrial y devota del feminismo, el post-estructuralismo y el deconstructivismo. Él, Vic Wilcox, director de un importante consorcio comercial, conservador, respetable y con intereses culturales más bien escasos.
El destino —ese alcahuete— decide que los caminos de estas dos personas con visiones del mundo antitéticas se crucen. ¿Cuál puede ser el resultado de este choque de estilos de vida y posturas ideológicas tan distintos? ¿Estamos ante actitudes irreconciliables? ¿Podrá establecerse un diálogo y tal vez algo más? ¿Acabarán a mamporros, o acabarán quizá por inverosímil que parezca compartiendo lecho? ¿Se transformará la aversión inicial en amor?

Inderdaad, ik vond dit boek wel vakwerk: niet zo hilarisch als sommige andere Lodges, maargoed elkaar gezet, plausibel, herkenbaar. Robyn Penrose, Jonge literatuurwetenschapper aan de Universiteit van Rummidge waar zij op feministische wijze Engelse literatuur doceert – haar specialisme is de negentiende-eeuwse industria novel – moet een dag per week meelopen met Vic Wilcox, CEO van een staalbedrijf. Dit project is bedacht door de bovenbazen van de universiteit om maatschappelijk te scoren, over de ruggen van de onderbetaalde, overwerkte, met ontslag bedreigde docenten. Robyn is wanhopig op zoek naar een vaste aanstelling, en daarom doet ze ook, met grote tegenzin deze klus. Vic, middle middle class, twee kinderen die een beetje lapzwanzen en zijn intussen niet meer zo aantrekkelijke vrouw, self-made met duur huis en mooie auto, nationalistisch, heteroseksistisch en niet geïnteresseerd in boeken en cultuur heeft al even weinig trek in dit project. Natuurlijk komen zij nader tot elkaar, natuurlijk leveren ze allebei steekhoudende kritiek op het systeem waar de ander en functioneert; wel vond ik dat de auteur (net als ikzelf) duidelijk meer aan de kant van de universiteit staat. Zeker ook in de, zeer herkenbare!, Impliciete kritiek op de onderwijspolitiek en de bestuurderen van de universiteiten. Alleen het einde want ik, zoals wel vaker bij Lodge, niet helemaal bevredigend. In dit luisterboek was de voorleesstem naar mijn smaak wat te precieus. ( )

David Lodge commente, dans le tome 2 de ses Mémoires, l'illustration de cette couverture dont il est très fier mais qui me parait trop chargée et confuse. ( )