The Art of Death. Listened to some Basinski and Kali Malone while reading. Will your eventual suicide close the loop and endow it with coherence? Do you prefer a ‘natural’ death where you frame death or do your personal aesthetics support the enervated cessation of the over abundance of your elan vital? Better to cut the loop in a drastic spectacle so as to heuristically establish a headstand of a biography where the blood pools yet the loop is refashioned and complete? Suicide is gay. ( )

La felicidad me precede
La tristeza me sigue
La muerte me espera.

No había visto el contexto de este libro. Me atrapó y me comió dos viajes completos a mi trabajo. Hay cosas que me arrastran o capaz me hacen sentir identificada como si estuviese leyendo el horóscopo o perfiles según el mes que naciste.
Hay cosas que en verdad no puedo explicar, sobre todo lo que me pasó con este libro. Me hubiese gustado saber que pasó con el entorno de este autor después de ver todo lo que envolvió después de entregar esto a su editor.
No lo recomiendo, pero tampoco hay que dejarlo pasar. Ami al menos, me dejó una sensación de vacío infinito. ( )

Als een vriend een einde maakt aan zijn leven, roept dat bij de auteur veel vragen op ( )

De auteur is de ik-figuur die de hoofdfiguur postuum toespreekt als vriend. Levé verhaalt heel kort de handeling bij de zelfdoding. Daarna overloopt hij het leven van de man, die toch wel gedisciplineerd, maar erg teruggetrokken door het leven gaat. De monoloog leest prettig en neemt nergens de bocht naar een morbide sfeer.
Dat iemand eenzelvig leeft, dat hij liever praat met een vriend onder vier ogen en niet graag geconfronteerd wordt door een grotere groep mensen, lijkt mij nog steeds een heel normaal gedrag dat zeer veel voorkomt. Dat hij als literatuurliefhebber de levenswaarde en -waarheid , beschreven in de literatuur, hoger aanslaat dan de waarden in het reële leven is ook nog een kenmerk dat we zeker terugvinden bij vele literatoren en schrijvers/wetenschappers die zich erg verdiepen in een scriptie. Velen reizen doorheen de wereld vanuit de luie zetel met een boek! Nog altijd herkenbaar!
Bladzijdenlang wordt de hoofdfiguur beschreven wanneer hij onder invloed staat van Psychofarmaca: de optredende grote verwarring en het bizarre gedrag zijn ook bekend en niet verontrustend. Weliswaar moet ik hier aanstippen dat het hyperperfectionisme van zijn vriend vaak tot burn-out en verdere excessen kan leiden.... Dit terzijde.
Het hele boek straalt niets morbide uit, wat de romantitel wel enigszins insinueert!
Dus: vrij vlotte en mooie literatuur met vaak prachtige zinnen met een diepe waarheden voor de aandachtige lezer ....
Enkel wanneer je als lezer bedenkt dat de auteur van deze monoloog zelf een einde stelt aan zijn leven, even na het indienen van de scriptie, moet je even 'slikken' of op je adem trappen. Gezien Edouard Levé een veelzijdige en conceptuele kunstenaar was, is het duidelijk dat zijn eigen waarschijnlijk meer extroverte leven niet congruent is aan het beschreven beëindigde leven van zijn rustige, introverte en perfectionistische vriend. En dus is dit boek mijn inziens géén 'afscheidsbrief'. ( )

It's rather unfortunate that Leve's own death overshadows the merits of this book. The second person is very tricky, but here it works wonderfully well; and the character study is very well done. There is apparently some 'conceptual' stuff going on (stochastic selection of passages), but it's not intrusive, and the book remains interesting after you learn about the concept.

As others have noted, the poetry at the end is atrocious. Presumably Leve knew that, and I still haven't manage to work out what purpose it's serving. ( )