Tomas RossRezensionen

Sverige, ca 1990
Onno Rüter, der er statssekretær i det nederlandske udenrigsministeriums handelsafdeling bliver udsat for afpresning. En smuk ung kvinde der ligner Greta Garbo præsenterer sig som journalist, men viser ham i stedet nogle afslørende billeder som han kan købe for tre millioner kroner i kontanter. Han forsøger at få hende pågrebet, men det lykkes ikke og hun er som sunket i jorden.
Peter Hill, 51-årig forfatter og tidligere kriminalreporter, skilt fra sin to år yngre kone, Anna, for seks år siden. Han bor i en lejlighed, han har overtaget efter sin farmor, så han bor centralt og billigt i Stockholm. Men han får ikke skrevet så meget. En nyligt pensioneret politikommissær Otto Blom fortæller ham om et pudsig historie om .at et par betjente af Säpo blev sat til at skygge en ung kvinde, der lignede Greta Garbo, men hun snød dem. Ordren om at skygge hende kom højt oppe fra. Fra justitminister Sven Olsson. Men hvorfor?
En hollandsk Opelforhandler Albert Kroonen på 51 år (kaldet Ab) er på messe i Tyskland og keder sig på hotellet. Han skimmer kanalerne inklusive dem med porno og får et chok ved at se sin 21-årige datter i en af dem. Datteren Christine eller Chris eller Chrisje optræder i en svensk produceret episode fra Nereus Film i Stockholm. Han ringer hjem til sin kone Heleen og spørger om hun har hørt noget til Chris. Næste dag tager han et fly til Stockholm og finder ad lidt omveje ud af at en K. Anderson har meldt hende savnet den 23 august 1990. Det er ca en måned siden. En mand Bo Wester har en stor stilling ved Säpo (måske deres næste chef) og har også kig på sagen. Albert Kroonen og Peter Hill mødes oppe ved Christines veninde, Kiki Andersson. Hun fortæller at Chris havde en fyr, Mats Berggren, men han er også forsvundet. Mats var ikke meget ældre end de to piger, måske 23 år, men han sørgede for at levere jobs til dem som callgirls. Kiki, Chris og et par andre. Hans mor bor i nærheden, så de aflægger hende et besøg. Säpo skygger Peter Hill, så de har helt styr på ham. Albert Kroonen ringer til hotellet i Tyskland og får dem til at sende pornofilmen med Chris. Der er også en anden episode med nogle nøgne negerpiger på en ældre motorbåd, Galathea. Båden har Mats arvet efter sin far. Säpo er interesseret i dem, fordi Sven Olsson af hollænderne er blevet bedt om at se på afpresningen af Rüter og det er et godt gæt at Chris er kvinden, der lignede Greta Garbo. Ikke længe efter kommer filmen, sendt med luftfragt, og Kroonen går hen med den til Peter Hill, så de kan kigge efter spor. Fx er Galathea jo også et spor. Hvis man kan finde den, kan man sikkert finde Mats i nærheden. Filmen selv giver ikke så mange spor udover at den er optaget et sted i Skærgården. Chris havde fortalt Kiki noget om en hollænder, der skulle gøre hende rig. Så måske er hun i Holland, for det lader jo ikke til at Säpo har kunnet finde hende i Sverige. Kroonen bestiller en plads i det sene aftenfly til Amsterdam. I lufthavnen dukker Bo Wester op og legitimerer sig og beder om lidt af hans tid inden flyet går. Bo Wester besnakker Ab, så han bliver skeptisk indstillet overfor Peter Hill i alt fald til de mødes igen og Peter har en teori for hvad der foregår. Det går ud på at Mats og Chris har afpresset Rüter med succes. Da denne kender Sven Olsson er Säpo sat på sagen, men de har ikke fundet Mats og Chris. Sagen er hemmeligstemplet, så politiet har ingen rapporter liggende.
Ab køber Peters teori og de er jo klar over at Säpo sikkert skygger dem, så første træk er at slippe væk fra skygningen. De mødes ude i byen og kan snakke uforstyrret sammen. De gætter på at Mats og Chris gemmer sig i Skærgården et sted og det er helt rigtigt. Filmselskabet Bendix Film var ejet af Mats ven Ole Bendix. Han ejede en ø og han døde tidligere på året. Nu er det efterår, så Oles familie har sikkert ikke tænkt sig at dukke op. Mats og Chris har holdt sig skjult der. Egentlig har Mats fået de pas, de skal bruge for at komme videre, men det har han ikke fortalt Chris. I stedet har han gang i et hævntogt. Mats far begik selvmord efter at være blevet drevet til fallit af sine kompagnoner. Bengt Ullman, Gunnar Lundström, Sture Svensson. Nu er Gunnar Lundström og Sture Svensson blevet skudt ned af en ukendt gerningsmand med en måneds mellemrum. Faktisk er gerningsmanden Mats kammerat Lennart, der har fået 25.000 kroner pr drab. Lennart kommer forbi og får 25.000 kr for at udføre det tredie og sidste drab. Imens er Chris ude med Galathea for at handle. Hun kommer tilbage og er ret ophidset, for politiet leder efter Galathea. De får travlt med at male den og Mats siger stadig ikke noget om passene og Lennart. Ab leder også efter øen, for han taler med Kiki, der fortæller om Ole Bendix. Og hun kommer i tanke om at øen hedder Dalarö eller rettere ligger i nærheden af denne. De lejer en båd og smutter fra overvågningen. Imens har Peter Hill snakket med sin ekskone og de har aftalt at mødes. Han ringer til Ullman, men kan ikke finde på noget at sige, så den samtale slutter inden den er begyndt. Senere tager han en taxi derud og kommer til at overraske en mand med en pistol. Det er Lennart. Han når at skyde Ullman, men denne overlever og Lennart bliver selv overmandet af politiet.
Kiki og Ab finder øen og her finder de også Mats og Chris. Mats er rasende over at være opdaget. Det ender med en skudveksling, hvor Mats skyder og dræber en politimand, hvorefter Wester skyder og dræber Mats. Ab og Chris tager tilbage til Holland og Peter Hill har fået en stak penge for at tie stille. Formentlig af Wester.

Udmærket spændingsroman.

Heb destijds alle boeken van [a:Havank|4724189|Havank|https://s.gr-assets.com/assets/nophoto/user/u_50x66-632230dc9882b4352d753eedf9396530.png] gelezen, en toen ik dit boek tegenkwam, moest die natuurlijk gelezen worden. Helaas.... dat was een fout. Het is duidelijk dat De Schaduw verleden tijd was, en met rust gelaten moest worden.

Ontspanningsliteratuur met stripachtige figuren. Het verhaal is niet diepgaand en pas het laatste hoofdstuk verklaart waar het uiteindelijk om ging.½

The first short story in this book was all right, though itvwas a bit on the dark side. It was interesting to learn what the writer thought 2002 the world would look like.
The second story didn't catch me at all.

Too bad that in this small amount of pages two stories were fit. This book was once agsin confirmation that in general short stories are not really my kind of thing.½

Thriller over hoe Mathilde Willink is doodgegaan. Ik hou niet van deze schrijfstijl, met veel gebruik van 'zouden' en 'hadden moeten'.½

Jan Willem de Brauw, militair attaché van de NAVO verdwijnt spoorloos nadat hij een geheime opdracht op het Griekse eiland Rhodos heeft uitgevoerd; het afleveren van een vlindergids die gecodeerde informatie bevat die, wanneer deze informatie in verkeerde handen valt, desastreuze gevolgen kan hebben voor de wereldvrede. Sir Charles Cavendish, hoofd van Securicor, een kleine veiligheidsdienst binnen de Navo maakt zich grote zorgen.

Carrie (Caressa) Montevagio is gevlucht voor de maffia en leeft ondergedoken in Zeeland. Wanneer een verband wordt ontdekt tussen de verdwijning van de Brauw en de Siciliaanse maffia vraagt Sir Charles Carrie contact te leggen met haar vroegere vriendin Gina Fioretti om zo toegang tot een beruchte maffiabaas te krijgen. Zij vertrekt naar Sicilië om Gina op te sporen en haar partner, special agent Adam Kaplan gaat naar Rhodos om de verdwijning van de militaire attaché te onderzoeken. Voor beiden een gevaarlijke zoektocht in een zeer explosieve omgeving. Zij realiseren zich dat wanneer zij falen een gewapend conflict hiervan het gevolg kan zijn. De tijd dringt.

Doodskopvlinder is het resultaat van een project van Tomas Ross (1944) en Corine Hartman (1964), twee misdaadauteurs die hun sporen in de wereld van het spannende boek ruimschoots hebben verdiend maar ook twee schrijvers die in hun eigen boeken een autentieke stijl hanteren. Tomas Ross geniet grote bekendheid en waardering voor een groot aantal thrillers waarin feiten en fictie kundig met elkaar verweven worden terwijl Corine Hartman een uitstekende reputatie heeft opgebouwd met thrillers die zich kenmerken door hardheid en gruwelijkheid. In Doodskopvlinder is nauwelijks te merken dat twee zo verschillende auteurs aan het boek hebben gewerkt. Het boek ademt een eigen sfeer en toon.

Doodskopvlinder is heel erg actueel. Het machtsdenken van Poetin, de ontwikkelingen in Turkije en Syrië en de opkomst van het kalifaat van IS met alle gruwelijkheden die daar bij horen spelen een belangrijke rol in het verhaal. Het zijn ontwikkelingen die zich vaak buiten onze waarneming afspelen. We weten niet alles of van alles een beetje maar vermoeden heel veel. Dit leidt tot speculatie en complottheorieën. De grondigheid waarmee Tomas Ross zijn onderwerpen onderzoekt, rechtvaardigt de gedachte dat wat zich in Doodskopvlinder afspeelt dicht bij de waarheid ligt en dat is beangstigend.

Het verhaal is vanaf de proloog boeiend en de spanning wordt evenwichtig opgebouwd. Er zijn interessante plotwendingen, geloofwaardige verrassingen en heel veel actie. De personages overtuigen en zijn herkenbaar. Al deze elementen zijn dermate goed op papier gezet dat Doodskopvlinder zich onderscheidt en uitstijgt boven de middelmaat. Het is een uitermate aangename leeservaring.

Voor de lancering van Doodskopvlinder verschenen er in de pers een aantal negatieve kritieken over het feit dat in het verhaal verwezen wordt naar de tragedie van MH 17, het passagiersvliegtuig dat boven Oekraïne werd neergeschoten wat leidde tot de dood van bijna driehonderd passagiers en bemanningsleden. De schrijvers zouden te weinig rekening hebben gehouden met de gevoelens van de nabestaanden. Deze critici worden gelogenstraft. Ross & Hartman schrijven met gepaste terughoudendheid en veel respect over deze hartverscheurende gebeurtenis.

Tomas Ross en Corine Hartman maken indruk met deze bijzondere actiethriller. Doodskopvlinder is een geslaagd project van deze twee masters of crime van de Nederlandse misdaadliteratuur en hoewel het verhaal na een zinderende ontknoping geen open einde heeft, biedt het concept genoeg ruimte voor een vervolg.

Een geheime missie om een oorlog te voorkomen.

Een Nederlandse NAVO-diplomaat verdwijnt tijdens een undercoveroperatie. Met hem raakt ook een vlindergids met gecodeerde informatie over Russische aanvalsplannen spoorloos.

De Siciliaanse Carrie Montevagio leeft ondergedoken in Zeeland, op de vlucht voor een beruchte maffiabaas. Als de NAVO informatie krijgt dat de maffia betrokken is bij de verdwijning van de diplomaat, wordt Carrie gevraagd om samen met de Nederlander Adam Kaplan een Special Force-team te vormen om hem op te sporen. Onder supervisie van NAVO-topman Charles Cavendish besluit het team zich op te splitsen. Adam vertrekt naar Rhodos op zoek naar de gecodeerde gids, en Carrie zal eens en voor altijd moeten afrekenen met de maffia, en met haar eigen verleden…

Tomas Ross is een meester in Nederlandse thrillers, met het koningshuis heeft hij een bijzondere relatie. Dit boek begint goed, boeiend is zijn verbond van de geschiedenis met de fictie, maar het tweede gedeelte lijkt wel knip- en plakwerk. Er zitten fouten in en Ross moet wel heel veel gedachten verhalen over het hoe of waarom van al de relaties binnen het verhaal. Het verhaal verloopt dan chaotisch. Door de vertelstijl blijven de karakters op afstand, voor mij slechts namen die door het verhaal schuiven. In het laatste hoofdstuk, de ontknoping, vat Ross nog eens alle verwikkelingen samen... voor de noodzakelijke duidelijkheid.½

Goed geschreven en spannend, maar veel te veel draaien voor mij, zodat ik de plot uiteindelijk niet meer begreep, volgens mij doordat TR er teveel in heeft willen stoppen. Dat de Haskoning-helikopter moest verhullen dat ook Mabel werd geevacueerd, is leuk bedacht, maar de hele NATO-intrige vond ik onbegrijpelijk (en enigszins extern) terwijl het verloop van de Libische opstand, de dood van Kahadaffi + zoon(s?) en de uiteindelijke mislukking die wij wel kennen buiten beschouwing blijven.

Tijdens haar werk in de Cuypersbibliotheek in het Rijksmuseum ontdekt een jonge kunsthistorica twee raadselachtige pentekeningen.

Part 1.
I have read this book, but that's a few years ago. I do not remember clearly how the story goes, so I intend to re-read it. No soon I gues, but I will :-)

Part 2.
I have mixed feelings about this book.
On the one hand it is set up as a book written by Clancy or Ludlum: lots of characters, lots of story lines. I like that a lot, for it makes it harder to read than the ordinary thriller / mystery / detective book.
In this book however it brought me confusion and not a clear sight on how or where the different persons and agencies who were trying to solve the case got information or clues about the (group) of persons behind the attempted assassination.

Maybe it is the style of writing, but the jumping from one agent / policeman / agency to another was annoying to me. In assuming that the reader follows the path and has the information about which character belongs to what agency ready to use when neccessary, the writer takes a big chance. Even for me, who more or less follows politics and big events in this little country, the situations are not always very clear.

Even after reading the book a second time, I still have not a clear view on how the story goes. But I'm not going to give it another try.

Feit en fictie lopen in dit boek door elkaar. De eerste helft van het boek vond ik erg interessant , vanwege de achtergronden uit die tijd. Op een gegeven moment komen er zoveel personages in het boek voor dat ik erg veel moeite had het verhaal nog goed te volgen.

Bij vlagen vind ik het verhaal te ingenieus in mekaar gekunsteld om waar te lijken. Zo krijgt rechercheur Lodz tot drie keer toe een puzzeldeel in de schoot geworpen omdat 'n samenwerkend politieagent oplettend is geweest en bij toeval op de juiste plaats is. Ik vind eveneens dat Ross regelmatig achteraf gebeurtenissen het verhaal inschrijft om de materie rond te breien tot een repeterende staccato van gebeurtenissen vol toevalligheden. Bovendien zijn karakters komen niet tot leven. Dat geeft alles bij mekaar mij als lezer geen thrillersensatie, maar eerder een nieuwsgierigheid van hoe schrijft Ross zich hieruit... een pageturner, neen / ja... kiest u maar.

Uit het Parool: "Maar het lijkt waarschijnlijker dat de nieuweling hem een alibi verschafte om de uitzonderlijk complexe intrige nog eens rustig te recyclen" http://www.parool.nl/parool/nl/26/BOEKEN/article/detail/263801/2009/10/07/Tomas-...½

Leuke fantasie van werkelijke gebeurtenissen. Leuk verhaal om te lezen.

Willem Pieter Hogendoorn, alias Thomas Ross, alias Havank Ross maakt er een gezellig potje van in dit boek waarin de Schaduw en een groot aantal van zijn vrienden weer te voorschijn komt. Soms drie politierangen omhoog gepromoveerd, soms met kleinkinderen, en enkele keer met wat levenskrassen op de neus.

Ross heeft het taalgebruik van Havank goed te pakken. De transplantatie van de jaren dertig-zestig naar de jaren 2000 is daardoor goed gelukt. Ook verwerkt Ross unieke Schaduw-elementen op aardige wijze door het verhaal, zoals Schaduw's favoriete muziekstuk als beltoon van de onvermijdelijke mobiel.

Het verhaal is uitermate gecompliceerd en doet de lezer soms verdwalen in de personages en verhaallijnen. Dat doet wat afbreuk aan de "door"leesbaarheid van het verhaal.

Het blijft een raadsel hoe de Schaduw in hemelsnaam aan de politie verbonden kan zijn. Dit apparaat is eigenlijk niks anders dan een uitgebreide particuliere organisatie ter meerdere eer en glorie van de hoofdpersoon, in plaats van een publieke organisatie.

Dat is uiteraard niets nieuws. Had Havank ooit beter nagedacht over de consequenties van zijn keuze, dan was de Schaduw een Frans/Nederlandse pendant geworden van een particulier speurneus/schurk als de Saint.

Het verhaal heeft weinig Frans anders dan een villa in Zuid-Frankrijk en een verblijf op Sint Maarten. Achtergrondspelers zijn kopieën van Willem Holleeder en zijn entourage en het heeft wat te maken met politici en chantage.

Voor de liefhebbers van de oude Schaduwboekjes zonder meer aanbevolen. Veel herkenning, weinig teleurstelling. En nog altijd even ongeloofwaardig leuk.

Alle personages van Havank komen voorbij, de dure auto's worden nauwkeurig van merk, type en subtype aangeduid, maar het is géén Havank!

Dit boek bestaat uit persoonlijke herinneringen van Thomas Ross aan Theo van Gogh. Vooral hun samenwerking aan verschillende scripts komt veel aan bod. Jammer dat het boek weinig diepgang heeft. Ook irriteert de veelal nadrukkelijk aanwezige mening van Ross, over de verschillende personen die de revue passeren, mij menigmaal. Helaas niet het niveau wat ik verwachtte.

Een vrolijk boek over de meest ongeloofwaardige politieagent uit de geschiedenis: de Schaduw. Onmiddellijk herkenbaar aan taal en gedrag (en aan een nieuwe vriendin - wat voor vrouwen zoekt die man toch uit). Niet moeilijk doen over de enorme gaten in de geschiedenis: Carlier herinnert zijn avonturen uit de jaren dertig als volwassen flic en neemt in dit boek gewoon de mobiele telefoon ter hand.

De inhoud van het verhaal? De titel zegt al waar het uit gaat komen. Dat is maar goed ook, van voor de rest is het aantal personages, hun connecties en hun belangen zo ondoorzichtig dat we na tien pagina's de draad al kwijt zijn.

Voor de fans.½

spannend vakantieboek

Van http://mom.biblion.nl/ :
Charles C.M. Carlier, alias de Schaduw, de speurder uit een van de populairste Nederlandse misdaadseries ooit, is weer terug. Havank (1904-1964) schreef dertig misdaadverhalen over dit kleine mannetje dat alles altijd 'merkwaardig, om niet te zeggen hoogst merkwaardig' vond. Na Havanks dood schreef Pieter Terpstra nog een aantal delen en nu is er dan na twintig jaar nog een 55e deel, geschreven door misdaadauteur Havank (Tomas) Ross. Hierin helpt de Schaduw de Nederlandse politie bij hun zoektocht naar de weduwe van de in Amsterdam (waarschijnlijk) door Willem H. geliquideerde ¿Bankier van de Onderwereld¿. Hij komt op het spoor van Peerke Diamant, alias PAF, die jaren geleden met Willem H. een Amsterdamse biermagnaat ontvoerde. Op Sint Maarten vindt de finale plaats. Een leuke nieuwe Havank waarin Ross behendig jongleert met nostalgie en actualiteit. Hij mengt zijn eigen, vlottere schrijfstijl met de typische Havankiaanse, perkt de breedsprakigheid van de Schaduw in, maar behoudt de humor, gunt hem zijn sigaren maar geeft hem wel een mobieltje. Veel oude bekenden keren terug, maar met de boeven geeft Ross duidelijk een knipoog naar nu. Op de omslag staat natuurlijk Dick Bruna¿s onvolprezen silhouet van de Schaduw. Normale druk. - Redactie

Mata Hari: een exotische danseres, een courtisane, een spionne. Het zijn zo’n beetje de kernbegrippen die Margaretha Geertruida McCleod-Zelle omschrijven. Deze geboren Friezin werd wereldberoemd in Europa in het begin van de 19de eeuw. Ze trok volle zalen met haar exotische buikdansen en deelde de lakens met de hoge piefen van elk land: royalty, politici en legerofficiers; Mata Hari, zoals haar artiestennaam luidde, draaide haar hand er niet voor om.

In 1917 kwam er echter een bruut einde aan het sprookjesleven van Mata Hari vol glitter en glamour: ze werd ter dood veroordeeld en geëxecuteerd. De reden? Mata Hari zou spioneren voor de Duitsers in de toen nog woedende Eerste Wereldoorlog.

Het dossier van Margaretha Zelle is nog altijd geheim. Pas in 2017 wordt het dossier openbaar gemaakt. De geheimhouding rond haar veroordeling voeden de speculaties dat de Friezin geen eerlijk proces heeft gehad en er misschien wel ingeluisd is. Want was Mata Hari écht een spionne?

Tomas Ross heeft als schrijver zijn strepen al verdiend. Hij won prijzen voor Koerier voor Sarajevo en het in 2003 verschenen De Zesde Mei. Hij staat bekend als dé Nederlandse misdaadschrijver. Ondanks dat het dossier rond Mata Hari nog niet openbaar is, probeert Ross in zijn laatste boek De Tranen van Mata Hari een tipje van de sluier rond haar proces op te lichten. Dit doet hij door een samenvloeiende mix van fictie en feiten, die het verhaal samen een Da Vinci-code-achtige spanning meegeeft.

Het boek begint in 1914 en vertelt de verhalen van de personages Willem Bentinck (journalist, Nederlander), Jonathan Grey (agent van de Britse Naval Intelligence, Amerikaan) en Margaretha Zelle (Mata Hari, Nederlandse). Bentinck en Grey zijn fictief, en raken ongewild steeds meer verwikkeld in het spionagenet in Engeland, Nederland, Frankrijk én Duitsland. Zo komen ze in aanraking met Mata Hari. In eerste instantie hebben ze niet direct te maken met de exotische danseres, maar langzaam maar zeker wijzen steeds meer (spionage-)pijlen haar kant op. De twee heren betwijfelen echter of zij écht de spionne is waar de Fransen naar op zoek zijn.

Ondanks dat de spanningsopbouw goed in elkaar steekt, de personages stuk voor stuk breed uitgewerkt en boeien, blijft De Tranen van Mata Hari een niet zo makkelijk boek. De vele personages, ontwikkelingen en steeds wisselende verhoudingen tussen elkaar, maken het soms moeilijk volgen. Niet voor niets zit er voorin het boek een register met de namen van alle personages. Dat is niet alleen makkelijk als je een boekverslag moet schrijven, je hebt het ook zeker nodig voor het volgen van het boek! Dit maakt het boek moeilijk leesbaar en de spanning valt daardoor ook soms weg.
Aan de andere kant moet Ross’ speurwerk naar het spionageweb rond Mata Hari zeker geprezen worden. Het is, ondanks het eerder genoemde minpunt, een spannende thriller geworden dat je als lezer steeds meer meesleept en stap voor stap deel laat uitmaken van de levens van personages Grey, Bentinck én Mata Hari zelf.

Ross weet op meesterlijke wijze de schrijfwijze van Havank te evenaren, tevens moderniseerd hij de schaduw.

Enkele uren ontspannende lectuur is wat je kan verwachten, met een matige dosis spanning op het einde. De vrouw die op Greta Garbo leek is een gedegen, Scandinavisch aandoend misdaadverhaal, met twee vijftigers-met-zorgen in de hoofdrol. Op een goeie namiddag heb je 'm uit, en veel langer zal hij ook niet blijven hangen.
Volledige bespreking op http://wraakvandedodo.blogspot.com/2008/10/tomas-ross-maj-sjwall-de-vrouw-die-op...